Tarım İşletmecilerinin Çevresel Sürdürülebilirlik Algısı ve Düzeyi
DOI:
https://doi.org/10.24925/turjaf.v12i3.397-402.6646Anahtar Kelimeler:
Sürdürülebilirlik- Çevresel Sürdürülebilirlik- Sürdürülebilirlik Algı İndeksi- Sürdürülebilirlik Düzey İndeksiÖzet
Bu araştırmada tarım işletmelerinin sürdürülebilirlik algısının ve düzeyinin belirlenmesi amaçlanmıştır. Araştırma alanı olarak Konya ilinin seçilmesinde Türkiye genelinde önemli tarımsal üretim merkezlerinden biri olması belirleyici olmuştur. Çalışmanın kapsamında tabakalı tesadüfi örnekleme yöntemi kullanılmıştır. Toplamda 268 tarımsal işletme sahibiyle yüz yüze görüşülerek anket verileri derlenmiştir. Çevresel sürdürülebilirlik algı indeksinin hesaplanması için literatür verileri dikkate alınarak sürdürülebilirlik algı indeksi oluşturulmuştur. Araştırmada katılımcıların sürdürülebilirlik algıları beşli likert tipindeki ölçekle aldığı toplam puan alabileceği maksimum toplam puana oranlanarak “Sürdürülebilirlik Algı İndeksi” hesaplanmıştır. Çevresel sürdürülebilirlik düzeylerinin (uygulama/kullanma) tespit edilmesi için işletmecilerin sürdürülebilirlik düzey durumları anket verileri ile elde edilmiş olup toplam puan alabileceği maksimum puana oranlanarak “sürdürülebilirlik Düzey İndeksi” hesaplanmıştır. Birinci grupta yer alan işletmelerde sürdürülebilirlik algı indeks puanı %83,67, bu oran ikinci grupta %84,77, üçüncü grupta %89,39 ve dördüncü grupta %88,67 olarak belirlenmiştir. İşletmeler ortalaması sürdürülebilirlik indeks puanı %86,62 olarak belirlenmiştir. İşletme ölçeği büyüdükçe sürdürülebilirlik algı indeksi de artmaktadır. Araştırma sonuçlarına göre sürdürülebilirlik algı ve düzey indeksleri işletmeler ortalamasında karşılaştırıldığında sürdürülebilirlik düzey indeksinin %67,59 algı indeksinin ise %86,62 olduğu görülmektedir. Tarım işletmecilerinde sürdürülebildik algı indeksinin yüksek olması sürdürülebilirlikle ilgili konularda algılarının olduğunu fakat düzey (uygulama/kullanma) yetersiz kaldıkları görülmektedir. Tarım işletmecilerinin bilinç düzeylerinin artırılması ve eyleme geçirmek adına eğitim ve yayım çalışmalarına ağırlık verilmelidir.
Referanslar
Agunga RA. (1995). What Ohio extention agents say about sustainable agriculture, Journal of Sustainable Agriculture, 5 (3), 169-187.
Anonim. (2021). https://konya.tarimorman.gov.tr/:
Anonim. (2022). www.tuik.gov.tr:
Anonymous. (1998). Sustainable Agriculture: Assessing Australia's Recent Performance Agriculture and Resource Management Council of Australia and New Zealand. Standing Committee on Agriculture and Resource Management p. 41.
Ariza C, Rugeles L, Saavedra D, Guaitero B. (2013). Measuring innovation in agricultural firms: A methodological approach.
Arkonaç SA. (1998). Psikoloji: Zihin Süreçleri Bilimi, p. 510.
Atış E. (2004). Çevre ve Sürdürülebilir Boyutlarıyla Organik Tarım, Buğday Dergisi, 2004-2005, İstabul.
Bongiovanni R, Lowenberg-DeBoer J. (2004). Precision agriculture and sustainability, Precision agriculture, 5 (4), 359-387.
Elias N. (2000). Zaman üzerine, Ayrıntı, p.
Eryılmaz GA. (2017). Samsun ili Bafra ilçesinde çevresel sürdürülebilir tarımsal üretimi sağlayan optimum işletme organizasyonunun belirlenmesi.
Flora CB. (1992). Building sustainable agriculture: a new application of farming systems research and extension, Journal of Sustainable Agriculture,, 37-49.
Jamtgaard K. (1992). Results from the Montana agricultural assessment questionnaire: A survey of sustainable agriculture.
Jayaratne K, Martin RA, DeWitt JR. (2001). Perceptions regarding sustainable agriculture: Emerging trends for educating extension educators, Proceedings of the 17th Annual Conference of the Association for International Agriculture and Extension Education, XVII., Baton Rouge, LA. Retrieved on July, 2001.
Marshall T, Herring D. (1991). Sustainable agriculture: An essential part of the in-agriculture curriculum, The Agricultural education magazine (USA).
Menanteau-Horta D. (1991). Sustainable agriculture in Minnesota, Report/Center for Rural Social Development, University of Minnesota (USA).
Rahman S. (2003). Environmental impacts of modern agricultural technology diffusion in Bangladesh: an analysis of farmers' perceptions and their determinants, Journal of environmental management, 68 (2), 183-191.
Reganold JP, Papendick RI, Parr JF. (1990). Sustainable agriculture, Scientific American, 262 (6), 112-121.
Senanayake R. (1991). Sustainable agriculture: definitions and parameters for measurement, Journal of Sustainable Agriculture, 1 (4), 7-28.
Tatlıdil FF, Talay İ, Aktürk UD. (1998). Sürdürülebilir Tarım Stratejileri ve Türkiye Örneği, Türkiye III.Tarım Ekonomisi Kongresi konferansı, 66-75.
Tatlıdil FF, Boz I, Tatlidil H. (2009). Farmers’ perception of sustainable agriculture and its determinants: a case study in Kahramanmaras province of Turkey, Environment, development and sustainability, 11, 1091-1106.
Taylor DC. (1991). On-farm sustainable agriculture research: lessons from the past, directions for the future, Journal of Sustainable Agriculture, 1 (2), 43-87.
Turhan Ş. (2005). Tarimda sürdürülebilirlik ve organik tarim, Tarım Ekonomisi Dergisi, 11 (1 ve 2), 13-24.
Uğurlu Akbaş Ö. (2008). Halkla İlişkilere Algı Çerçevesinden Bakış, İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi, 2008:(32), 145-164.
Velten S, Leventon J, Jager N, Newig J. (2015). What is sustainable agriculture? A systematic review, Sustainability, 7 (6), 7833-7865.
Yamane T. (1967). Statistics: An introductory analysis,
Yücel AGF. (2003). Sürdürülebilir kalkınmanın sağlanmasında çevre korumanın ve ekonomik kalkınmanın karşıtlığı ve birlikteliği, Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 11 (11).
İndir
Yayınlanmış
Nasıl Atıf Yapılır
Sayı
Bölüm
Lisans
Bu çalışma Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License ile lisanslanmıştır.
